Στο μεταξύ, μέρος 1ο

Η Κύπρος του 2074 δεν είναι ακριβώς η γη... των αγοριών που μεθούν, ούτε το χρυσοπράσινο φύλλο. Ένα αιώνα ακριβώς μετά τη βάρβαρη εισβολή των διψασμένων ορδών του Αττίλα (sic) το 1974 η Κύπρος έχει αλλάξει δραματικά. Ή περίπου...

Με πληθυσμό σχεδόν 2 εκατομμυρίων πολιτών και με λυμένο το μείζον πρόβλημα του Κυπριακού από το δεύτερο μισό των 2030's το νησί δεν είναι πλέον το νησί που μοιραζόμασταν στις ιδεαλικές ταινίες επαναπροσέγγισης των αρχών του αιώνα. Πλέον πιο συχνά συναντάς τον Πανίκκο Παρακιλιέκ ή την Αϊχμέ Κουτσού από τον Γιώργο το Γεωργίου. Η Ονασαγόρου δεν αποτελεί πλέον το άντρο των Αρμένηδων και τα λεχματζούν του ΑΒΟ έχουν κλείσει σχεδόν τρεις δεκαετίες με το φούρνο τους να έχει γίνει άλλο ένα μπουγατσάδικο καλαμαράδων από τις Σέρρες. 

Η βίαιη έξοδος της Ελλάδος από το ευρώ, στα 2019, είχε ωθήσει στρατιές Ελλαδιτών από επαρχίες και χωρκά να μετεγκατασταθούν στη Κύπρο. Βέβαια το 'patriot act' που είχε ψηφίσει η Βουλή των Αντιπροσώπων στις τελευταίες ημέρες του μακρύβιου Γιαννάκη Ομήρου, επί Προεδρίας Γιωρκάτζη, είχε εξαναγκάσει τους Ελλαδίτες να αντικαθιστούν σιγά σιγά τις Φιλιπιννεζούες και τις Σρι-λανκέζες στα καραόκε της κυπριακής επικράτειας. Μόνο οι μπουγατσοπώλες, μια κάστα ισχυρή όπως οι τραπεζίτες στη Φλωρεντία του 17ου αιώνα, είχαν κατορθώσει να είναι σε καλύτερη μοίρα και φυσικά να μην αποκαλούνται πουστοκαλαμαράδες. Η επανενωμένη Κύπρος είχε σκοτώσει το σύνθημα Κύπρος-Γη Ελληνική με την ίδια χειρουργική ακρίβεια με την οποία κάποτε οι μισοί ψηφοφόροι της ΕΔΕΚ είχαν ψηφίσει τον Γιωρκάτζη, αντί της Ελένης Μαύρου, στρώνοντάς του το δρόμο για την ανάληψη της Προεδρίας της Κύπρου.

Η Κύπρος του 2074 είχε ποδηλατόδρομους, coffee shop με τις εκλεκτότερες ποικιλίες υδροπονημένων σκανκ αλλά και αφγανικών χασισιών, και FKK. Πραγματικά τα κυπριακά FKK είχαν γίνει ξακουστά σε ολόκληρη την οικουμένη ξεπερνόντας ακόμη κι αυτά της Έσσης. Το πιο διάσημο ήταν το MIAMI, με τίτλο φόρο τιμής στο θρυλικό καμπαρέ της Ρηγαίνης των αρχών του αιώνα, που κοσμούσε την είσοδο της πόλης στα ερείπια του παλιού ξενοδοχείου Hilton. Σε αυτό το δαιδαλώδες κτήριο άψογης μεταμοντέρνας αρχιτεκτονικής, που συνδύαζε στοιχεία τουρκομπαρόκ, αναγεννησιακού κιτς αλλά και μπάχαουζ εκδίδονταν αποκλειστικά Τουρκάλες και Ελλαδίτισες πόρνες μιας και στη περίοδο αυτή αυτό που γνωρίζαμε ως γαλλογερμανικό άξονα της ΕΕ είχε αντικατασταθεί από το ρουμανοβουλγαρικό. Οι Ρουμάνες και Βουλγάρες, που κάποτε συναντούσες παντού στα λαϊκά χαμετυπεία ήταν δείγμα προς εξαφάνιση, με εξαίρεση φυσικά ορισμένα εκλεκτικά call girls που στο tour τους ζητούσαν τσέκια της τάξης των 25,000 με 30,000 ευρώ. 

Στο MIAMI συναντούσες όλων των λογιών τα βίτσια και καπρίτσια. Μια πτέρυγα του ΔΗΚΟ σύχναζε εκεί με τα μέλη της να επιδίδονται συχνά σε κοπρολαγνικά μαραθώνια όργια. Κρατικοί αξιωματούχοι, μέλη του Υπουργικού, μεγαλοπαράγοντες των αθλητικών και προσφυγικών σωματείων (που μετά τη λύση του Κυπριακού εξασκούσαν και καθήκοντα απλών κομματικών στελεχών), δημόσιοι υπάλληλοι, εκδότες, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες αλλά και απλοί πολίτες ήταν οι θαμώνες του πολυτελούς αυτού μπορντέλου.

Η λαγνεία, κάθε μορφής όργιο και αμαρτία αλλά και ο ζοφερός ερωτισμός που ανέκαθεν διέκρινε το νησί της Αφροδίτης εναλλάσονταν καθημερινά στα περίπου 5000 FKK της κυπριακής επικράτειας. Μέχρι και ο ΚΟΤ, σε μια ευφάνταστη καμπάνια του το 2072, διαφήμιζε την Ακτή του Κυβερνήτη σαν τη μεγαλύτερη παρτουζοπαραλία του Κόσμου με ρετρό πόστερ από τη μεγαλύτερη παρτούζα Κυπρίων με Καλαμαράδες και Τούρκους που είχε λάβει χώρα τσαμέ το 2030 αποσπώντας, μάλιστα, μια θέση στα ρεκόρ Γκίνες. Η παρτούζα αυτή ήταν μια πρωτοβουλία της ΟΥΝΦΙΚΥΠ λίγο πριν την αναχώρησή της το 2029 αμέσως μετά τη συμφωνία Γιωρκάτζη-Νταβούτογλου-Εύας Καϊλή για την υιοθέτηση της ομοσπονδίας. Στα beach FKK οι νέοι αντάλλαζαν όχι μόνο tweets αλλά και υγρά συνήθως σε μακράς διάρκειας UV parties. 

Η συντριπτική όμως αλλαγή είχε επέρθει με τους μικτούς γάμους...

συγκέντρωση-αδελφοποίηση μελών ΔΗΚΟ-Χριστιανοδημοκρατών, Κύπρος 2074

Η οθόνη του κ. Οζγκιούρ

Φτάνω στην Πάφο σε περίπου μια ώρα, τρένου θέλοντος και ανταρτών του Ελεύθερου Παφιακού Στρατού επιτρέποντων. Σαν άλλος απόστολος Παύλος καθ’ οδόν προς τη Δαμασκό προσπαθώ να ενεργοποιήσω τον μηχανισμό της όποιας επιφοίτησης, ψάχνοντας υπερβατικά μυνήματα στο περιοδικό που εγόρασα που τον σταθμό στη Σολωμού, ή που την, κατα τ’ άλλα ευχάριστη στην όψη δεσποινίδα που ζάφκει την μούττη της θκιό θέσεις παρακάτω. Ο μεσήλικας ασιάτης απέναντι μου φορεί παλιομοδίτικα γυαλιά με χοντρό σκελετό τζαι θκιαβάζει Ουμπέρτο Έκο, νομίζω στα Γερμανικά.

Ξανακοιτάζω τα στοιχεία της αποστολής στο ττάμπλετ μου. Φωτογραφίες του υποκειμένου, βιογραφικό με κάποια στοιχεία που ομολογώ εν τα ήξερα – τζαι άμα εν τα ήξερα ούτε εγώ φαντάζουμαι θα μου φανούν πολλά χρήσιμα – τζαι μερικές ενδεικτικές ερωτήσεις τζαι θέματα συζήτησης για αρκή.

Η ενημέρωσή μου έγινε ένα απόγευμα σε ένα λετσιασμένο γραφείο στην παλιά Λευκωσία. Με τες οδηγίες γραμμένες σε ένα χαρτομάντηλο εξεκίνησα που τες μπουτίκ της Λαϊκής Γειτονιάς τζαι επέρασα προς τα σοκκάκια της νέας γειτονιάς όπου έτσι ώρα οι διαβάσεις πάνω που τα παλιά κτήρια εχώνναν τον ήλιο δίνοντας την εντύπωση πως επήεννα υπόγεια. Για να έβρω το γραφείο, εμπήκα σε μια εγκαταλελειμμένη στοά, εντόπισα τες σκάλες τζαι ανέβηκα στον πάνο όροφο. Στροφή δεξιά, τρεις πόρτες παρακάτω στο νούμερο 1Ε. Ο αρχιτέκτονες, πιστός προφανώς στον κυπριακό πρώιμο μεταμοντερνισμό του προηγούμενου αιώνα εν είσιε προνοήσει να βάλει φώτα στον διάδρομο. Ούλλο το φως έρκετουν που τες σκάλες πίσω μου.

Εκούντησα την μισάνοιχτη πόρτα τζαι ήβρα έναν μιτσί προθάλαμο με έναν καναπέ κάτω από ένα μικρό παράθυρο που το μόνο που έδειχνε ήταν έναν ξεχασμένο δρόμο, μια γλάστρα, ένα κάδρο τζαι μια παλιά αφίσα του ΚΟΤ που τα 2000s.

«Ο κύριος Χατζηβασιλείου»; Μια κοπέλλα με παραπάνω ξανθές ανταύγειες από ότι σήκωνε το άσπρο της πρόσωπο και ένα μαντήλι περασμένο στον λαιμό ξεπρόβαλε το κεφάλι της από την επόμενη πόρτα.

«Ας πούμε ο ίδιος».

«Ωραία, θα χρησιμοποιούμε αυτό το όνομα για σήμερα. Στα χαρτιά για την αμοιβή σας έχουμε τα στοιχεία που χρειάζονται, μην ανησυχείτε». Καθώς την ακολουθούσα στον στενό διάδρομο πρόσεξα  πως υπερέβαλλε επίτηδες τη κίνηση των γοφών κάτι από τη στενή φούστα της, λες και είχα μπροστά μου το στερεότυπο της αεροσυνοδού.

Στην τρίτη πόρτα στα αριστερά η γραμματέας σταμάτησε. «Όταν μπείτε, βάλλετε τον δεξί σας αντίχειρα στον πάνω αριστερά κύκλο της οθόνης για να μιλήσετε με τον κ. Οζγκιούρ. Θα τα ξαναπούμε όταν τελειώσετε».

Το δωμάτιο ήταν ακόμα ένα γραφείο δημόσιας υπηρεσίας των αρχών του αιώνα με μια διαφορά: εκεί που θα έπρεπε να είναι το μέσο του δωματίου, υπήρχε μια μεγάλη μαύρη οθόνη που κάλυπτε όσα υπήρχαν πίσω της. Κοιτώντας νευρικά την αντανάκλασή μου, έβαλα τον αντίχειρα στον κόκκινο κύκλο που αναβόσβηνε.

«Ηρόδοτος D. – Πράκτορας τρίτης βαθμίδας» ακούστηκε η φωνή του κομπιούτερ ενώ η οθόνη ανακαλούσε τη φωτογραφία μου και κάποια βασικά στοιχεία πριν γίνει πλήρως διαφανής και αντικρίσω για πρώτη φορά από την μέρα που μπήκα στην υπηρεσία τον Καραμπέτ Οζγκιούρ... ή τουλάχιστον όσα ήθελε να μου δείξει σήμερα.

Ο άνθρωπος που κάποιες τ/κ εφημερίδες είχαν χαρακτηρίσει τον «Τούρκο Γιωρκάτζη», εννοώντας προφανώς τον πατέρα, και που κάποιες ε/κ εφημερίδες ειρωνικά αποκαλούσαν έποικο που ανακάλυψε ξαφνικά κυπριακές ρίζες μου ένεψε να καθίσω στην καρέκλα μπροστά από την οθόνη ενώ έτριβε, με μια επίφαση αφηρημάδας, το γυαλί του γραφείου του που ξεκινούσε ακριβώς πίσω της.

«Η κ. αντιπρόεδρος εμίλησε με τα καλύττερα λόγια για τες ικανότητές σου» άρχισε αμέσως ο Οζγκιούρ. «Ειδικά για το επεισόδιο στην Κωνσταντινούπολη».

«Η κυρία αντιπρόεδρος υπερβάλλει» είπα δοκιμάζοντας να δείξω μετριοπάθεια.

-Κόψε τες μαλακίες! τούτο θα το αποφάσισω εγώ. Επαράγγειλα τον καφέ σου. Τζαι τώρα άκου προσεχτικά γιατί την αποστολή σου εννά την περιγράψω μια φορά. Τζαι μόνο...

μπουτίκ στη Λαϊκή Γειτονιά των 2000's

Όλα ξεκίνησαν με τον Τζόζεφ...

Το πείραμα λάμβανε χώρα στο εξωτικό νοσοκομείο εκστρατείας των Βρετανών στη Βικτόρια. Μια εξωτική μουλάτα, ντόπια νοσοκόμα, γοήτευε με τα στομφώδη σεσελουά της -και λίγα σπαστά αγγλικά, τον σκληρό και με λιπώδη μάτια Τζόζεφ... Είχαν περάσει σχεδόν 11 χρόνια από την απόδραση και τα χέρια του δόκτορος έτρεμαν από συγκίνηση για την επαναστατική αυτή μέθοδο που θα εφάρμοζε. Αν και ήμασταν στο 1956, η ρόμπα της μελαχρινής ήταν αρκετά μοντέρνου σχεδιασμού, με μια υποψία των σκληρών σκουρόχρωμων θηλών της να διαγράφονται νωχελικά στο αχανές φόντο παντελής απουσίας στηθοδέσμου.

ψηφοφόρος του ΔΗΚΟ υπόκεινται σε πειράματα