Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2012

Η οθόνη του κ. Οζγκιούρ

Φτάνω στην Πάφο σε περίπου μια ώρα, τρένου θέλοντος και ανταρτών του Ελεύθερου Παφιακού Στρατού επιτρέποντων. Σαν άλλος απόστολος Παύλος καθ’ οδόν προς τη Δαμασκό προσπαθώ να ενεργοποιήσω τον μηχανισμό της όποιας επιφοίτησης, ψάχνοντας υπερβατικά μυνήματα στο περιοδικό που εγόρασα που τον σταθμό στη Σολωμού, ή που την, κατα τ’ άλλα ευχάριστη στην όψη δεσποινίδα που ζάφκει την μούττη της θκιό θέσεις παρακάτω. Ο μεσήλικας ασιάτης απέναντι μου φορεί παλιομοδίτικα γυαλιά με χοντρό σκελετό τζαι θκιαβάζει Ουμπέρτο Έκο, νομίζω στα Γερμανικά.

Ξανακοιτάζω τα στοιχεία της αποστολής στο ττάμπλετ μου. Φωτογραφίες του υποκειμένου, βιογραφικό με κάποια στοιχεία που ομολογώ εν τα ήξερα – τζαι άμα εν τα ήξερα ούτε εγώ φαντάζουμαι θα μου φανούν πολλά χρήσιμα – τζαι μερικές ενδεικτικές ερωτήσεις τζαι θέματα συζήτησης για αρκή.

Η ενημέρωσή μου έγινε ένα απόγευμα σε ένα λετσιασμένο γραφείο στην παλιά Λευκωσία. Με τες οδηγίες γραμμένες σε ένα χαρτομάντηλο εξεκίνησα που τες μπουτίκ της Λαϊκής Γειτονιάς τζαι επέρασα προς τα σοκκάκια της νέας γειτονιάς όπου έτσι ώρα οι διαβάσεις πάνω που τα παλιά κτήρια εχώνναν τον ήλιο δίνοντας την εντύπωση πως επήεννα υπόγεια. Για να έβρω το γραφείο, εμπήκα σε μια εγκαταλελειμμένη στοά, εντόπισα τες σκάλες τζαι ανέβηκα στον πάνο όροφο. Στροφή δεξιά, τρεις πόρτες παρακάτω στο νούμερο 1Ε. Ο αρχιτέκτονες, πιστός προφανώς στον κυπριακό πρώιμο μεταμοντερνισμό του προηγούμενου αιώνα εν είσιε προνοήσει να βάλει φώτα στον διάδρομο. Ούλλο το φως έρκετουν που τες σκάλες πίσω μου.

Εκούντησα την μισάνοιχτη πόρτα τζαι ήβρα έναν μιτσί προθάλαμο με έναν καναπέ κάτω από ένα μικρό παράθυρο που το μόνο που έδειχνε ήταν έναν ξεχασμένο δρόμο, μια γλάστρα, ένα κάδρο τζαι μια παλιά αφίσα του ΚΟΤ που τα 2000s.

«Ο κύριος Χατζηβασιλείου»; Μια κοπέλλα με παραπάνω ξανθές ανταύγειες από ότι σήκωνε το άσπρο της πρόσωπο και ένα μαντήλι περασμένο στον λαιμό ξεπρόβαλε το κεφάλι της από την επόμενη πόρτα.

«Ας πούμε ο ίδιος».

«Ωραία, θα χρησιμοποιούμε αυτό το όνομα για σήμερα. Στα χαρτιά για την αμοιβή σας έχουμε τα στοιχεία που χρειάζονται, μην ανησυχείτε». Καθώς την ακολουθούσα στον στενό διάδρομο πρόσεξα  πως υπερέβαλλε επίτηδες τη κίνηση των γοφών κάτι από τη στενή φούστα της, λες και είχα μπροστά μου το στερεότυπο της αεροσυνοδού.

Στην τρίτη πόρτα στα αριστερά η γραμματέας σταμάτησε. «Όταν μπείτε, βάλλετε τον δεξί σας αντίχειρα στον πάνω αριστερά κύκλο της οθόνης για να μιλήσετε με τον κ. Οζγκιούρ. Θα τα ξαναπούμε όταν τελειώσετε».

Το δωμάτιο ήταν ακόμα ένα γραφείο δημόσιας υπηρεσίας των αρχών του αιώνα με μια διαφορά: εκεί που θα έπρεπε να είναι το μέσο του δωματίου, υπήρχε μια μεγάλη μαύρη οθόνη που κάλυπτε όσα υπήρχαν πίσω της. Κοιτώντας νευρικά την αντανάκλασή μου, έβαλα τον αντίχειρα στον κόκκινο κύκλο που αναβόσβηνε.

«Ηρόδοτος D. – Πράκτορας τρίτης βαθμίδας» ακούστηκε η φωνή του κομπιούτερ ενώ η οθόνη ανακαλούσε τη φωτογραφία μου και κάποια βασικά στοιχεία πριν γίνει πλήρως διαφανής και αντικρίσω για πρώτη φορά από την μέρα που μπήκα στην υπηρεσία τον Καραμπέτ Οζγκιούρ... ή τουλάχιστον όσα ήθελε να μου δείξει σήμερα.

Ο άνθρωπος που κάποιες τ/κ εφημερίδες είχαν χαρακτηρίσει τον «Τούρκο Γιωρκάτζη», εννοώντας προφανώς τον πατέρα, και που κάποιες ε/κ εφημερίδες ειρωνικά αποκαλούσαν έποικο που ανακάλυψε ξαφνικά κυπριακές ρίζες μου ένεψε να καθίσω στην καρέκλα μπροστά από την οθόνη ενώ έτριβε, με μια επίφαση αφηρημάδας, το γυαλί του γραφείου του που ξεκινούσε ακριβώς πίσω της.

«Η κ. αντιπρόεδρος εμίλησε με τα καλύττερα λόγια για τες ικανότητές σου» άρχισε αμέσως ο Οζγκιούρ. «Ειδικά για το επεισόδιο στην Κωνσταντινούπολη».

«Η κυρία αντιπρόεδρος υπερβάλλει» είπα δοκιμάζοντας να δείξω μετριοπάθεια.

-Κόψε τες μαλακίες! τούτο θα το αποφάσισω εγώ. Επαράγγειλα τον καφέ σου. Τζαι τώρα άκου προσεχτικά γιατί την αποστολή σου εννά την περιγράψω μια φορά. Τζαι μόνο...

μπουτίκ στη Λαϊκή Γειτονιά των 2000's

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου